Πάτρα, 3 Μαΐου 2017
Αγαπητή Ράνια,
Αποφάσισα σήμερα να σου γράψω και αποφάσισα να κρατήσω όλους τους τύπους, προσφώνηση, πόλη και ημερομηνία έτσι για να μου θυμίσω πόσο έχω απομακρυνθεί. Κάθε φορά που λέω το όνομά σου, μου έρχεται στο νου η πορτοκαλί πολυθρόνα. Πάντα απέναντί μου και εσύ εκεί τυλιγμένη με αυτά τα φουλάρια που θα έβαζα στοίχημα πως είναι καλύμματα καναπέ. Γελάω πολύ και με την πρώτη μας γνωριμία.
-Ράνια.
-Βάσια.
-Χάρηκα.
-Πού κάθομαι;
-Εσύ εδώ και εγώ απέναντί σου.
-Τέλεια! Ωραία πολυθρόνα. Πορτοκαλί, ε;
-Σ’αρέσει;
-Το πορτοκαλί; Το σιχαίνομαι. Η πολυθρόνα υπέροχη.
Μ’ άρεσαν αυτοί οι διάλογοι μας. Η τραγική ειρωνεία; Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε μία αίθουσα και κάθομαι, μάντεψε που, σε ένα πορτοκαλί μαξιλαράκι. Άτιμο χρώμα! Δε μ’ αφήνει να ησυχάσω. Με τη μανία της μάνας μου να διακοσμεί όλο το σπίτι πορτοκαλί πως να μη χρειάζομαι ψυχοθεραπεία. Μετά από αυτή τη γνωστή για εσένα φαρδιά πλατιά εισαγωγή μου, θα μπω στο θέμα, αν και θέλω να συνεχίσω να σχολιάζω αλλά δεν έχω άλλο χρόνο. Ή μάλλον θα μπω στο θέμα σχολιάζοντας.
Σου είχα πει μια φορά πως το δωμάτιο αυτό είναι η ασφάλειά μου, αλλά δεν μπορούσα να το συνδέσω ακόμα με την πραγματική ζωή. Νόμιζα πως είμαστε σε ένα όνειρο του μυαλού μου. Πόσο δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσεις ότι ζεις. Η μόνη μου ασφάλεια πλέον είναι αυτό το χαρτί και 9-10 ζευγάρια μάτια και αυτιά που με παρακολουθούν τώρα. Δε πειράζει. Σου είχα πει πως ήρθε η ώρα να εκτεθώ. Να βγω από το σώμα μου, να πετάξω ότι με βαραίνει, να τρέξω γυμνή. Τουλάχιστον τότε δε θα νοιώθω αδιάφορα. Δε μπορεί! Τόσος κόσμος θα κοιτάει, θα νιώσω ρε γαμώτο ότι έκανα κάτι που τράβηξε τα βλέμματα, κάτι σημαντικό. Θα είναι όμως; Δε φοβάμαι να αλλάξω, φοβάμαι μήπως η αλλαγή δεν αρέσει σε κανένα. Θέλω να αρπάξω ένα μικρόφωνο, να ανέβω σε μία σκηνή και μετά να κρυφτώ, να εξαφανιστώ και να μην ακούσω ούτε τα καλά ούτε και τα κακά. Θέλω να φύγω από το σήμερα, να βρω μια νέα ζωή και μόλις τη βαρεθώ να αρχίσω πάλι από την αρχή. Αλλά μέχρι πότε; Λέω πως πρέπει να κυνηγήσω το χρόνο όμως δεν καταλαβαίνω γιατί συνεχώς νοιώθω πως με καταδιώκει εκείνος; Τελικά θέλω να προσπαθήσω να γίνω αυτό που πάντα… όχι δε θα το πω, στο υπόσχομαι. Απλά σ’ αυτό το δωμάτιο σήμερα, με αυτή την παρέα νοιώθω ότι μπορώ να το πω και ό,τι θέλω να το κάνω.
Τώρα πρέπει να διαλέξω. Θα βγω έξω ή θα μείνω εδώ;
Με πολλά όνειρα,
Βάσια Κόντου