«Αυτή η κοπέλα, ρε παιδί μου, είναι γρουσούζα!» είπα στη φίλη μου την Αναστασία μόλις σήκωσε το τηλέφωνο. «Γιατί; Τι έγινε;» με ρωτάει έντρομη εκείνη. Θα σου τα πω όλα αναλυτικά, της λέω. Και ξεκινώ.
Όλα άρχισαν από την ώρα που κάτσαμε στην αίθουσα για να δώσουμε το μάθημα που χρωστούσαμε και οι δύο για δεύτερη φορά. Ήμασταν οι μόνες από την παρέα που είχαμε κοπεί σε αυτό το μάθημα, οπότε και κανονίσαμε να συναντηθούμε στη σχολή. Μολίς κάτσαμε αρχίσε να λέει: «Δεν πρόκειται να περάσουμε! Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση! Για καφέ ήρθαμε! Τζάμπα κόπος!» και διάφορα άλλα. Εγώ δίπλα της να της δίνω κουράγιο. Ο καθηγητής ήρθε στην αίθουσα και εμένα με έλουσε κρύος ιδρώτας. Πάρα ταύτα, έμεινα στη θεσούλα μου, έγραψα ό,τι μαύρο ήξερα και περίμενα τη Μαρία να βγει από την αίθουσα για να γυρίσουμε. Βγαίνει και εκείνη και αφού μιλήσαμε για τα θέματα και για την τρανή μας επιτυχία, της κάνω τη λάθος ερώτηση:
-Πώς θα γυρίσεις;
-Ε, με το λεωφορείο έλεγα…
-Άντε καημένη, θα σε πάρω εγώ να σε γυρίσω να μην ταλαιπωρείσαι, της είπα.
-Σίγουρα;
-Σίγουρα, της είπα και ξεκινήσαμε!
Η Αναστασία άκουγε με προσοχή καθώς της έλεγα την ιστορία και μου λέει: «Καλά, πού είναι το περίεργο; Μέχρι στιγμής, όλα καλά μου φαίνονται». «Περίμενε τώρα αρχίζει το καλό» της κάνω.
Έτσι λοιπόν, εκεί που μπαίναμε προς το κέντρο για να την αφήσω σπίτι της, ξαφνικά το αμάξι σβήνει. Αν έχεις τον Θεό σου πάνω στη στροφή. Κάτι θα έκανα λάθος, σκέφτομαι και προσπαθώ να το βάλω μπροστά. Τίποτα. «Μην αγχώνεσαι», μου λέει «Προσπάθησε πάλι!». Κάνω αλλή μία προσπάθεια, αλλά τίποτα! Μάταιος κόπος! Αρχίζουν να κορνάρουν τα υπόλοιπα αμάξια. Πίσω μου τρεις περαστικοί μου φωνάζουν. «Βγείτε γρήγορα απ΄ το αμάξι. Η βενζίνη τρέχει. Θα πάρετε φωτιά!» Μες τον πανικό εγώ κι εκείνη ατάραχη μου λέει: «Βάλτο στην άκρη!». «Και πώς να το κουνήσω;» της απαντάω «Δεν παίρνει μπρος!». Ευτυχώς, μετά από δύο λεπτά περνά ένας κύριος με ποδήλατο –πραγματικά δεν ξέρω πώς κάνουν ποδήλατο μέσα στην κίνηση- και μου δίνει οδηγίες για το πώς να το μετακινήσω. Το κόλπο του έπιασε, εμείς φτάσαμε στην άκρη, βγήκαμε από το αμάξι και καλούμε την οδική βοήθεια. Πάλι καλά δεν ήταν κάτι σοβαρό.
«Πω πω! Είναι όντως γρουσούζα αυτή η κοπέλα. Μην την ξαναπάρεις με το αμάξι».