Τώρα που γίνεται αυτό το -χαμένο από χέρι- παιχνίδι μεταξύ των εκπαιδευτικών μηδενικής προϋπηρεσίας και του Υπουργού Παιδείας, θυμήθηκα μια ιστορία σαν παραμύθια.
Μια φορά ήθελα να πάω από το λιμάνι στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Επειδή δεν είχα αυτοκίνητο, πήρα ταξί. Μπαίνω, λέω πού θέλω να πάω κι ο ταξιτζής μου έπιασε την κουβέντα.
Τι θα κάνεις εκεί; Μια βόλτα. Βόλτα; Κι ο φάκελος; Κατάθεση δικαιολογητικών από χόμπι. Και τι δουλειά κάνεις; Φιλόλογος. Κατάλαβα. . .δύσκολα; Πολύ!
Κι η γυναίκα μου, μου λέει, Νηπιαγωγός είχε τελειώσει και δουλειά δεν είχε. Ευτυχώς είχα το ταξί. Και τι έκανε, τον ρώτησα; Τι να κάνει; Έγκυος ήτανε και διάβαζε για τον ΑΣΕΠ. Της κρατούσα τα βιβλία και μου τα λέγε όλα απέξω. Ξέρεις πόσες παιδαγωγικές μεθόδους έμαθα; Έπιασαν τόπο, τον ρώτησα γεμάτη αγωνία. Αμέ, και που λες πήγε κι έδωσε. Και για να μαθαίνεις η τότε Υπουργός Παιδείας καταγόταν από το χωριό της γυναίκας μου. Όλοι οι εκπαιδευτικοί που ήταν απ΄ αυτό το χωριό διάβασαν, δεν διάβασαν, πέρασαν. Τώρα είναι σε σχολεία. Κι η γυναίκα σου; Κι η γυναίκα μου. Έτσι κι αλλιώς όλα απέξω τα είχαμε μάθει!Και πάνω στο καλό φτάσαμε.Τον πλήρωσα και μου ευχήθηκε καλή τύχη.
Ακόμα την ψάχνω.
Ψέματα κι αλήθεια έτσι είν’ τα παραμύθια.