Ξύπνησα μια μέρα κι είδα ένα σπυρί στο μάγουλο. Ξύπνησα μια άλλη μέρα και είδα κι άλλο. Ώσπου ξυπνήσα κάποια μέρα και είδα ότι είχα γεμίσει παντού μικρά μικρά κόκκινα σπυριά χωρίς κορφές και ολόιδια με τελείες.
Ποτέ ξανά δεν είχα τόσα σπυριά-όχι ό,τι ποτέ σταμάτησα να μην έχω, αλλά αυτό έχει παραγίνει. Τόσα σπυριά δεν είχα βγάλει ούτε όταν πήγαινα τρίτη Λυκείου με εξαίρεση μερικά καυλόσπυρα. Τα έριχνα ταλκ, τα έκανα σαν κουραμπιέδες και περίμενα να ξεραθούν. Ξεραίνονταν, έφευγαν. Βέβαια τότε κυκλοφορούσα μόνο με ένα μπλε μολύβι στα μάτια (???).
Αυτήν την φορά το κόλπο δεν έπιασε.
Απευθύνθηκα σε ειδικό, δηλαδή στην αισθητικό μου. Της είπα κοίτα! Και είδε και μου είπε ότι έφραξα την επιδερμίδα μου. Η κρέμα και το make up που φορούσα δεν ήταν για τον δικό μου τύπο δέρματος, αν και από φαρμακείο. Η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά τα δοκίμασα, έτσι για την αλλαγή. Και ιδού! Άσε που το make up που φορούσα είχε αντιηλιακή προστασία και ήταν πολύ λιπαρό για μένα.
Έκλεισα ραντεβού για καθαρισμό.
Ξάπλωσα στην καρέκλα. Η αισθητικός με ξέβαψε, μου έκανε ένα ελαφρύ peeling και με πασάλειψε με κάτι δροσερές κρέμες. Ήταν τέλεια. Μετά άρχισε το μαρτύριο. Μου έβγαλε το σμήγμα! Άρχισε να μου πιέζει ένα ένα τα σπυριά μου κι έπειτα έβαλε ένα μηχάνημα στην πρίζα και σειρά είχαν, όπως μου είπε, τα υψίσυχνα, που έκαναν τζιζ.
Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ!
Αφού τελείωσε η αποστείρωση μου έβαλε κάποιες άλλες μάσκες και κρέμες και γύρισα σπίτι με το διπλάσιο πρόσωπο. Αλειβόμουν συνέχεια με fucicort, βουτούσα σχεδόν ολόκληρη στο ταλκ κι έτρεχα στον καθρέφτη να δω πώς πάνε τα σπυριά μου. Μου έδιναν την εντύπωση πως θα συνεχίσουν να υπάρχουν όσο κι αν θέλω να τα εξολοθρεύσω.
Και κάπου εκεί είπα ας τα αγαπήσω και μακάρι κάποια στιγμή να γίνουν μόδα!
Περιμένω καμπάνια!