Είχα καιρό.
Να βγαίνω με φίλες. Να έρχονται να με παίρνουν απ΄ το σπίτι, να με γυρίζουν κιόλας…
Να συζητάμε για το τι θα φορέσουμε.
Να πίνουμε, να καπνίζουμε, να τρώμε.
Να τα λέμε όλα. Κι εκείνα που μας κάνουν χαρούμενες και κείνα που μας κάνουν να νταουνιάζουμε. Αλλά στην τελική στην πούτσα μας! Και να γελάμε. Και να τρέχει το αϊλάινερ, που πριν από λίγο βάλαμε η μια στην άλλη.
Γιατί η καθεμιά έχει τον τρόπο της.
Περίεργα με φάνηκαν όλα αυτά στην αρχή. Σαν να είχαν περάσει χρόνια πολλά απ΄ τη μια κι απ΄ την άλλη σα να φεύγει ο βαρύς χειμώνας απ΄την πλάτη μου.
Να τσουγκρίζουμε και να λέμε* Κοζάνη είσαι.
Ναι, ρε φίλε ήρθε η ώρα να το πω κι αυτό.
Και οι μέρες κυλάνε . . .
Να βαφτούμε, να ντυθούμε, να βγούμε και πάλι απ΄ την αρχή.
Ας μην είχαν τέλος οι σκυλίσιες μέρες.