Πριν καμιά δεκαριά χρόνια είχα πάρει μέρος σε έναν πόλεμο, που αν μη τι άλλο μου άφησε μερικά κουσούρια.
Δεν πά να είχε χιόνι, πάγο, κάτω από το μηδέν, εγώ το ξώπλατο, τα αμάνικο, το κοντό το φόρεμα και το λεπτό το παλτό μαζί με ένα οχτάποντο γοβάκι τα χτυπούσα.
Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά αυτό ήταν το dress code! Ό,τι και να έκανε.Τσικι τσίκι έφτανα εκεί που ήταν να πάω. Κρύωνα, γλιστρούσα, αλλά όλα κι όλα. Κι όχι μόνο εγώ. Σχεδόν όλα τα κορίτσια έτσι ντυνόμασταν. Ήταν κάτι σαν νόμος απαράβατος.
Τώρα 31 Δεκεμβρίου και λίγο πριν τα 32, ανοίγω την ντουλάπα και δεν ξέρω ποιο πουλόβερ να πρωτοβάλω. ‘Ολα ωραία μου φαίνονται. Και μου λένε· τα πουλόβερ δεν είναι για ρεβεγιόν!
Δεν είναι τα πουλόβερ για ρεβεγιόν; Ούτε έστω, τα ζιβάγκο;
Κι έξω μόνο φυσάει. Και έχει πεσμένα φύλλα. Κίτρινα. Μερικά είναι και πράσινα. Ακόμη.
Όχι, που νόμιζε η κλιματική αλλαγή, θα μου υποσκίαζε την ηλικιακή.
Τα κόκαλα μου τα άφησα προ πολλού…
Πουλόβερ και πάλι πουλόβερ!
Ελένη Γκόρα