Αυτά τα περίεργα που συμβαίνουν συχνά πυκνά στη ζωή μου με κάνουν να θέλω να τα πω, να θέλω να τα γράψω. Αυτά τα περίεργα άλλοτε με βάζουν σε σκέψεις, άλλοτε με κάνουν να γελάω και άλλοτε να χάνω την ψυχραιμία μου. Και έτσι όπως έπινα τον καφέ μου σήμερα και έβλεπα τους χειμερινούς αγώνες ήρθε στο μυαλό μου αυτή η ανάμνηση.
Μια μέρα είχα ένα βιωματικό εργαστήριο δημιουργικής γραφής. Είναι βιωματικό, γιατί προσπαθώ να δίνω ερεθίσματα για συγγραφή και να φτιάχνω τις σχέσεις και το κλίμα. Είναι εργαστήριο, γιατί καλή και η θεωρία (πόση πια;) αλλά η πράξη ακόμα καλύτερη (ναι, ναι, ναι!). Είναι δημιουργική γραφή, γιατί παράγονται κείμενα με ευχάριστο και δημιουργικό τρόπο.
Μια μέρα λοιπόν, εμφανίστηκε σε ένα εβδομαδιαίο εργαστήριο ένας νέος εκπαιδευόμενος. Λιγάκι μαγκωμένος και συνεσταλμένος. Οι υπόλοιποι είχαμε περάσει πολλές ώρες μαζί και άλλες τόσες κι ακόμα παραπάνω είχαν περάσει μεταξύ τους.Τον έβλεπα. Συμμετείχε και δε συμμετείχε. Ήταν και δεν ήταν μαζί μας. Έλεγα θέλει χρόνο ή ίσως αυτό το στυλ μάθησης και διασκέδασης δεν είναι γι΄ αυτόν. Δε μας πάνε όλους τα ίδια πράγματα. Και φανταστείτε εμένα,το παιδί του καναπέ, α είσαι και συ εδώ, να έκανα σανίδα! Μπορεί να δοκίμαζα αν τα κόκαλα μου ήταν πλαστικά (εδώ μιλάει ο φόβος), αν η νοημοσύνη μου ήταν πιο κιναισθητική (εδώ μιλάει η επιστήμη) ή αν γυρνούσα 20 χρόνια πίσω και είχα πάρει τέτοιου είδους ερεθίσματα (εδώ μιλάει το περιβάλλον).
Περνούσε η ώρα και ο βαθμός δυσκολίας για αλληλεπίδραση στο εργαστήριο ανέβαινε. Ήταν μία βιωματική άσκηση που οι ίδιοι οι εκπαιδευόμενοι ζήτησαν. Τώρα, Ελένη θέλουμε να δείξουμε την αγάπη μας σε κάποιο άλλο μέλος της ομάδας. Δειλά δειλά και στη συνέχεια ακόμα πιο θαρρετά έπιαναν το χέρι από κάποιον, τον αγκάλιαζαν, του διναν ένα φιλί, χόρευαν, του χάιδευαν τα μαλλιά. Ο νέος στην ομάδα είχε μείνει μόνος πίσω πίσω. Μια κοπέλα, επίσης νέα στην ομάδα περίμενε ένα κάλεσμα ή έστω ένα γεια. Απλώνω τα χέρια μου. Το ένα το χέρι το πιάνει η κοπέλα. Ρίχνω ένα βλέμμα άντε σήκω μην κάθεσαι. Και συνέχισε να κάθεται.Ίσως μια άλλη φορά, σκέφτομαι. Δε μας πάνε όλους τα ίδια πράγματα.
Τελειώνει το εργαστήριο και μαζεύω τα πραγματά μου. Έρχεται. Ανεβαίνει σε ένα επίπεδο για να είναι πιο ψηλά από μένα και με ρωτάει. Ποια είσαι εσύ; Και τι είναι αυτά που κάνεις; Του λέω είμαι η Ελένη και αυτός είναι ο τρόπος που διδάσκω. Έχεις γράψει τίποτα; Κάτι λίγα, από δω και από ‘κει. Θα προτιμούσα να καθόμαστε και να γράφουμε μόνο και να είχε νεαρότερες ηλικίες. Αλλού μπορεί, εδώ πάντως όχι του απαντώ και φεύγω.
