Κανένας δεν γεννιέται για να ζει μόνος
έρχονται οι στιγμές που αγαπάς
δένεσαι, ζεις
για κάποιον άλλον
ξεγελώντας τους τρίτους
τα δυο σώματα γίνονται ένα
ανθίζουν τα λουλούδια στη ψυχή
πηγάζουν ρίζες που ενώνουν τους δυο
περνιόμαστε για τρελοί
μόνο που το αφήνουμε να συμβεί
ξημερώνει η σκέψη, η λογική
κάτι πάει λίγο στραβά
είναι τα λάθη που γίνονται και αυτά
ξεκινάει η αποχώρηση
ένας από τους δυο πολλές φορες ξεχνάει να ποτίσει
τη σχέση
τη ψυχή
το κρύο να ηρεμήσει
το μετά σημάνει το θάνατο
σαν απονευρωμένο δόντι μένει εκεί
έχει γραφτεί στην ιστορία
κόπηκε
χάθηκε
έσπασε η στιγμή
χωρίς τις ρίζες τώρα προσπαθεί να ζεί
φυσάει ο γεροχρόνος τις στάχτες για να βγεί
η αλήθεια στο τέλος συγχωρεί
θέατρο τρομαχτικό μια φορά και έναν καιρό
ήταν μαζί
το παραμύθι έπαψε να διαρκεί
πάντα ένας από τους δυο μένει λίγο πίσω
να γευτεί πως ήταν τότε
να μυρίσει την γλυκιά μυρωδιά
αναπολεί πόσο τρυφερά ήταν
την πρώτη νύχτα
που κοιμήθηκαν αγκαλιά
θυμάται τα γλυκα λόγια
που τους έφεραν κοντά
δεν έχει μονο να ελπίζει ένα καλύτερο μέλλον
όχι όμως για αυτόν
το θέλω δεν αρκεί
πια μέρα ήταν
προσπαθεί να βρεί.